Het is lekker rustig hier. Ik lig nu in een apart kamertje op de eerste verdieping van de gemeentewerf. Snel hebben ze voor mij een hok getimmerd naast het kunstdepot. Prima buren, maar je hoort of ziet ze niet. Het was me wel een hectisch jaar. Zo ben je ruim 15 jaar van de wereld, opgeborgen onder een computervloer in het stadhuis en dan opeens verhuis je vier keer in een jaar. Al dat gedoe en dat op mijn leeftijd! Ik ben er niet echt beter van geworden en heb het gevoel dat ik ook het nodige heb losgelaten. Gelukkig heb ik wel al mijn oude maten uit het stadhuis om me heen. 18 grondplaten, 18 luchtfoto’s, geplakt op foamplaten en 17 stalen onderstellen. En om het beeld compleet te maken liggen ook alle verlichtingsspullen hier. Waar ik me zorgen om maak zijn de drie dozen met los materiaal; bouwblokken, wegen en spoorrails. Ik weet dat ze er zijn, maar hoe ze er aan toe zijn… dat houdt me wel bezig.
Hoe is het zo gekomen? Ik kan me de jaren nog herinneren dat ik veilig onder glas opgeborgen honderden voeten van mensen over me zag lopen. Soms bukten hun lichamen zich en kwamen met hand en oog dichterbij. “Kijk hier staat ons huis en als je hier linksaf gaat, dan even rechtdoor kom je bij je school. En daar, aan de andere kant van de weg ligt het winkelcentrum.” Dat waren mooie tijden; veel rust en af en toe lekker hectisch en toen groeide ik ook nog. Dan kropen de bouwers onder de vloer en onder het glas en werd een nieuw stuk aan mij toegevoegd. Zo groeide ik in bijna 30 jaar van een kleine nederzetting op een groot groen vlak tot een heuse stad. Jaar in jaar uit werd ik groter en voller, een echte groeistad en toen moest het puberen nog beginnen. Ik zal in mijn derde groeispurt zijn geweest toen plotseling mijn wereld veranderde. Bij de ontwikkeling van Oosterheem werd het duister en stiller. Gelukkig waren de foto’s er nog, maar ik lag in laagjes op elkaar te wachten op… betere tijden. En dat duurde wel heel lang.
Het leek wel eeuwen, maar achteraf gezien was het een tiental jaren. Opeens was er drukte, herrie, het geluid van bouwen, dat ik zo gemist had. En op een dag werd ik voorzichtig onder de vloer vandaan gehaald. Het waren de mannen van Schatbewakers, die me net op tijd van onder de vloer en het bouwstof hebben opgehaald. Zij hebben me in een busje naar een ‘safe-house’ gebracht en in een garage gestald. Daar kon ik wennen aan een beetje daglicht en frisse lucht. Maar het was nog wel behelpen, zo dichtjes bij dichtjes op elkaar gestapeld. Dat veranderde toen ik wederom op reis ging en wel naar het Q-seum van Wolfram Querfurth. Daar werd ik weer verenigd met mijn oude maten uit het stadhuis. Op de 17 tafels uitgespreid zijn we daar aan het Zoetermeer publiek getoond. Wel een beetje gehavend en nog onder het stof. Dat was op zaterdag 15 juni 2018, ik weet het nog goed, want bijna iedereen sprak over een nieuwe hoopvolle toekomst. “Je bent uniek, je bent onderdeel van ons collectief geheugen, dit is cultuur erfgoed”. En zeiden de aanwezigen: “We gaan strijden voor je behoud”.
Met een gerust gevoel liet ik me wederom verhuizen, nu naar een schoollokaal in een woonwijk. Door Schatbewakers werd ik daar tentoongesteld opdat echte vaklui mij goed konden bezien en een plan voor herstel konden opstellen. “We gaan voor schoonmaken en herstel en zullen nog onderzoeken hoe een paar ontbrekende stukken -ooit weggegooid na afloop van een expositie- zullen aanvullen”. Over mij is uitvoerig gesproken en over mijn toekomst is een politiek besluit voorbereid. Alvorens daar kennis van te kunnen nemen, ben ik weer verhuisd. Het schoollokaal was ook maar een tussenstation en nog voor kerstmis 2018 ben ik wederom opgeslagen, in dat aparte kamertje op de eerste verdieping van de gemeentewerf.
Daar heb ik vernomen dat er voorlopig geen geld beschikbaar gesteld kan worden om mij schoon te maken en te repareren. Belangrijkste reden is dat er geen duidelijkheid is over mijn toekomstig lot. Zal ik ooit weer publiekelijk te zien zijn. Wanneer en waar dan? Ik weet dat Schatbewakers met een aantal vrijwilligers snel aan mijn herstel willen gaan werken. Al dat stof en die losgeraakte onderdelen, daar word je niet beter van. Zo af en toe dommel ik wel weer een beetje weg, afgesloten en opgeborgen, maar ik wil zo graag zichtbaar zijn en mij dienstbaar maken aan mijn toeschouwers. Ze hebben mij nog twee jaar gegeven en dan…
Wjah | maart 2019
